Mario Iceta: nahi eta nahi ez / Like it or not, our new Bishop is here

Alea jacta est. Eleizbarrutiko gotzain laguntzaile izendatu habe, iñok ez jakik zelan. Hik bai, baina. Hire barri ez daukan eleizbarruti batera hator, haren alde ez dok sekula santan apusturik egin eta orain, barriz, hementxe hago. Hainbeste titulu izanik eta hizkuntza jakinik, ez juat pentsetan iñok sinistu leikenik ez dakianik hire izendapenak zer esan gura dauen. Ze izendapena onartu izanak berak larritzen naik gehien. Hona nik (eta hik) ikusten ditudan akats larrienak:

• Eleizbarrutiak ez jok izan zeresanik hire izendapenean. Are gehiago, ez dok ezelan be bultzatu kontsultarik edo antzekorik, saihestu egin nahi izan diralako, konbentzituta nak. Ez egik espero irentsi behar ei hauen eleizbarrutiagandik ezelango harrera berorik. Harrera beroa egingo dosken bakarra "placet"-a emon dosken Ricardo izango dok eta bere zenbait adiskide, esaten dauana esaten dauala baietza emoten dotseen horreek berak. Ez nik, ez guk, ez askok, ezta gehienak be...
• Hire euskaldun izate hori saldu nahi izana gure borondatearen ordain modura. Guk nahi geunkek, seguru, geure gotzaina euskalduna izatea. Baina guztiaren gainetik gure eleizbarrutiak behar eta nahi dauen pertsona izatea. Eta hori lapurtu egin deuskuzue. Ezelango lotsa barik.
• Izan duan prestakuntzagaitik irakurri leikek OPUSen inguruko sentsibilitatea daukaala. Eta Antonio Mª Roucok -guk ez bezala- zerikusi handia izan dauala hire izendapenean. Hi pertsonalki epaitu gura barik -ez haut ezagutzen- burla itxura hartzen jotsat horri. Eta errespetu falta ikaragarria. Zelan izendatu leikek kredentzial horreek daukazan bat Bilboko eleizbarrutiko buruorde? Eleizbarruti honek hamaika akats jaukazak, baina hik ordezkatzen duan eredu horretatik oso hurrin jak, Jaungoikoari eskerrak.
• Komuniñoa aitatuko juek -dozue- hire izendapena onartu daigun. Bada, ez. Komuniñoari muzin egin dotseen lehenak hi izendatu habenak izan dituk. Beraz, ez espero guregandik jarrera otzanik. Hipokrisia itzela jak planteamendu horretan eta horretaz jakitun gazak. Kontutan euki.
  

Apirilean izango dok hire "gotzaintzea" Jaun Done Jakue Bilboko katedralean. Ez nok hor egongo, protestan egiteko ez bada.

*******************

A new auxiliary bishop has been appointed for our diocese of Bilbao. He is suspiciously young (42) and so close to OPUS that many people among us are very worried. Because no one really knows what's going on the minds of the Church rulers (they don't want us to), even though everybody suspects the worst. In the letter above I tell him the 4 main mistakes I see in his appoinment: 1)The diocese had no say in it; 2)His being Basque is sold as a fulfillment of the diocese's will, which is not; 3)Bilbao Diocese being so self conscious and advanced in may fields, this appoinment sounds as a joke and a very big lack of respect for it; 4) They have not respected the communion in the Church, so it mustn't be an excuse to make us accept it.

Agur Jaunak Alemanian - "Agur Jaunak" in Germany

Hona bideoklip harrigarri hau, azken aldi honetan sarean zabaldu dutena. Kelly familia kantari Alemaniako Loreley-ko jaialdian. Hunkigarria benetan!



In this video we listen to the old Basque song "Agur Jaunak" ("Farewell, gentlemen")sung by the Kelly Family in a festival in Loreley (Germany). It touched my heart, deep. The translation for the song would be something like this:

"Farewell, gentlemen, farewell.
Everyone of us was created by God,
both you all and us too.
Farewell, gentlemen, farewell,
here we are.
Farewell, gentlemen."

This currently sung by most Basque people at the end of parties or public events, while everyone stands up. Enjoy it.

Ezin tentazioari eutsi! - I cannot resist the temptation!

Gure familian kontu "marroiak" beti izan dira barre algarako motibo. Horrexegatik, bideo hau ikusi dudanean, ezin tentazioari eutsi. . Asteburu ona izan.

------

Farts and things of the kind always have been a good reason to have a laugh in my family. That's why I cannot resist the temptation. Here you are and enjoy the weekend.

Heath Ledger hil da - Heath Ledger is dead

Oraindik artega, ezin dut sinetsi Heath Ledger (argazkian) hil denik. Bere buruaz beste egin duela diote batzuek, gaindosiaz izan dela besteek... Berdin dio. Brokeback Mountain filmean izan zuen papera ahaztezina gertatuko zaigu asko eta askori, ni tarteko. Goian bego.

Informazio gehiago hemen

I am still shocked by the news that Heath Ledger, main character of Brokeback Mountain, is dead. It could be suicide, overdose... who knows. But his image won't disappear from the minds of all those who were somehow affected by that wonderful movie. Rest in peace.

More information here

Zilarraren Ibilbidea - The Silver Path

Nire lagun honek, Fran Llanos (argazkian), bere beste lagun batzuekin sekulako balentria egin dute berriki. Izan ere, erronka jarri zioten beren buruari 24 ordutan, 8 lagunen artean eta txandaka, "Ruta de la Plata" delakoa egingo zutela Extremadurari dagokion zatian (333 km). Bakoitzari maratoi oso bat (42 km) legokioke, nahikoa martxa onean, batez beste 13,85 Km/h.

BAITA LORTU ERE!!

Bertatik atera duten guztia (dirua, materiala, jokoak...) Sahararrentzat izango da eta badirudi jende askoren laguntza izan dutela. Zorionak eman dizkiot, jakina, baita bere emaztegai Soniari ere, haiekin egon baitzen erronkak iraun zuen denbora guztian, erizain lanak betetzen. Hemen beren bloga daukazu eta hemen Franen helbidea zorionak bidaltzeko. Argazkiak hemen.

My friend Fran (in the picture at the top) and some other 7 colleagues have recently achieved a wonderful goal: they bet they would run for 333 km (207 miles) in 24 hours top, in turns, running a Marathon (42 km - 26 miles) each. They had to run at 13.85 kph average speed (8.61 mph). All the goods they obtained from different sponsors is going to go to the Saharan people, from Western Sahara (occupied by Morocco for 32 long years now).

I have congratulated him and his girlfriend, Sonia, the wonderful blonde behind the flag (in the picture). If you want to do the same send Fran a message. More information at their blog. Pictures of the event here.

Pagolaren "Jesús": Hori liburu ederra! - "Jesús" by Pagola: what a wonderful book!

Joxe Antonio Pagolaren "Jesús - Aproximación histórica" liburua ia amaituta, azken aldiotan irakurri dudan gauzarik ederrena izan da. Nola ez, laster atera dira haren kontrako ahotsak. Betikoak, besteak beste. Tarazonako gotzainak gutun pastorala eta guzti kaleratu du, "arriskutsua" izan daitekeela argudiatuta (hemen). Nik, hori irakurrita, mezu hau bidali diot Joxe Antoniori.

Kaixo, Joxe Antonio. Elkar ezagutzen diagu, baina hi ez haiz nirekin gogoratuko, segurutik. Arrasateko San Viatorren ibili ninduan 16 urtez, San Viatorreko erlijiosoa naizenez, eta orduan ezagutu hindudan, hainbat aldiz gure Ikastolara hitzaldiak ematera etorri hintzen-eta.

Irakurri diat hire liburua (azken eranskinak baino ez zaizkidak falta) eta esan behar diat ikaragarri lagundu didala hilabeteko Gogo-Jardunen esperientzia berritzen. Nik ez diat irakurri teologo batek irakurriko lukeen bezala (Tarazonako webgunekoak, esaterako -horiek ere irakurri dizkiat), baina fededun baten begiradarekin. Eta hik heuk adierazten duan esperientzia hori, alegia, kapitulu bakoitzean Jesusi galdetzen hiola ea zer esaten zuen berak, nik neuk ere izan diat irakurtzean. Izan ere, ez diat jakin askotan otoitzean ari nintzen ala liburu ezin erakargarriago bat irakurtzen. Erabat hunkituta gertatu nauk irakurketagatik eta gogoratze hutsak negarrak eragiten zizkidak.

Esan behar diat, erabat zintzoa izateko, ez naizela ni izan, prezisamente, Jose Mari Setienekin ibili hintzen garai haren zaleetako bat. Ez, behintzat, zuen jardun pastoralaren (eta eliztarraren) aldekoa. Beti harritu izan naik hi ezagututa hainbeste kontu okerren aurrean ahotsa altxatu ez izanak (neure ikuspuntu partikularretik begiratuta, jakina). Baina ez diat honekin epairik bota nahi, ez bainaiz ni inor hi edo beste edonor epaitzeko. Hanka sartzen lehena izaten nauk, gainera; beraz, ezin inori ezer leporatu. Baina hik heuk esaten duk Vida Nuevan (uste diat) orain baduala ausardia garai batean esaten ausartuko ez hintzatekeenak esateko. Berdin sentitzen nauk; horrexegatik esan izan diat aurrekoa.

Bukatzeko ESKERRIK ASKO handi bat. Eclesalian argitaratzen duana zintzo-zintzo irakurtzen diat astero eta harengatik eskertuta egonik, liburuaren kontra agertutakoek aukera ematen zidatek neure elkartasuna adierazteko. Eutsi goiari eta nahi duan arte.

I have just finished my reading of the book "Jesús-Aproximación historica" by J.A. Pagola (Jesus: an historical approach). It happens to be a wonderful book which has renewed in me my deepest experience ever, i.e. the Spiritual Exercises of St. Ignatius that I had in August 1993 (the whole month).

This book has been recently attacked by some bishop and theologians, all of them very concerned about losing the grip over Christians' minds. They deem it potentially "dangerous". You can read them here (in Spanish). The Jesus portrayed in Pagola's book, though, is so liberating, so very close to our humanity, no wonder some people can't stand him. That very same thing happened two thousand years ago...

Just in order to show him my solidarity I wrote the letter you have above (In Basque, sorry).

Radio Euskadin hitz egin dut - I spoke in Radio Euskadi

Aurreko sarrerako gaia zela eta, Radio Euskadiko Dani Álvarezek deitu zidan ea "cristianos de base" direlakoen izenean zerbait esango ote nuen. Baietza eman eta 6-7 minutuz aritu nintzen bere galderei erantzuten. Danik bere blogean haren inguruko komentarioa plazaratu du (gaztelaniaz). Hemen duzue esteka.

------------

Last Friday I got a call from Radio Euskadi broadcast station. They wanted me to talk about our opinion ("us" being the 'low church' Christians) on the events in Madrid. Dani Álvarez, the director of the show, wrote about what was said (link here-in Spanish)

Familia gora eta familia behera - The family all over the place

Madriden izan zen bilkura hari "ekintza liturgiko" izena ezarri nahi izan zioten, mitina dei ziezaioketen modu berean.

Penagarriena ez da pertsona batzuek horrela pentsatzea. Hori zilegi da. Baina Elizaren izenean egitea larria da, benetan. Han egon zirenetako askori ikaragarri gustatuko litzaieke eliztar denok iritzi berekoak izatea. Eta horri "komunioa" deituko liokete.

Bada, ez, hori ez da komunioa. Nire irudiko, desberdinen artean lortzen den batasuna da komunioa, desberdintasunei, aniztasunari eutsiz.

Eta Madriden iradoki zuten guztiz kontrakoa, alegia, "gure familia ereduarekin bat ez datorren guztia ez da familia". Eta kitto... Ez dut nik Jesus ikusten horrelakoak botatzen...

------

There has been recently a so-called "liturgical act" which turned out to be a political demonstration. The motto was the defense of the Family and the callers the Archbishop of Madrid, Cardinal Rouco Varela and most of the right wing movements of that diocese (specially Kiko Argüello's "neo-catechumenals"). The attendants were less than 180.000 where more than 1.5 million were expected.

As said, it turned out to be a pre-election meeting, conceived just against the policies promoted by the labour government of Rodríguez Zapatero, as gay marriage, the so-called divorce-express law and the funds for single mothers (!).

I don't see much of Jesus in that kind of demonstrations. In this State of ours Church and State are not yet completely separated, and Bishops feel they could have an influence over the politics of Spain. Another way to retain power...

What a pity!

La lengua de Cervantes (II)

Oraingoan beste adiskide batek bere haserrea erakutsi dit bloga euskaraz eta ingelesez "baino" ez dagoelako... Bota dizkiodan argudioak aurreko posteko berberak izan dira, baina haserre puntu bat bai nabaritu dut neugan (berari ez diot hau aditzera eman, baina).

Ez dakit ez ote den hazten ari euskaldunon azpiespezie bat: euskara babesten dutela esaten dutenena gaztelania babesten ari direnean... Eta ia ohartu ere egin gabe... Jamaika ikusteko jaio gaituk!

Edozein modutan, gaziak gozatzeko, hona Eitb-k atera duen iragarkia. Barregarria eta zorrotza aldi berean. Gozatu.

Ikusten ez bada, hemen klikatu


There has been an other friend of mine who was almost outraged because this blog is "just" in both English and Basque; not in Spanish. The reasons I've given her have been the same ones from the previous post. But this time I felt a little bit of anger growing in me, even though my response has been politically correct.

I've began to think that there might be a subspecies of Basque people: those who claim to be protecting Basque while they actually are defending Spanish... And they don't even realize what they are doing...

Anyway, just to put a bit of humor in all this, have a look at this clip above. Eitb (the Basque Media Network) has been awarded a "Q" of quality, so they have made this ad to celebrate it. In the discussion the Russians think that they are under attack. When the chief asks who they are, the answer is "the Basques"... Enjoy!

If you cannot see it, click here

La lengua de Cervantes

Atzo adiskide min batek galdetu zidan, harrituta, ea gaztelania gorroto nuen, blog honetara sartu eta euskaraz eta ingelesez idatzitako postak ikusten zituelako, ez gaztelaniaz, ordea. Ezetz esan nion, jakina, dakizkidan hizkuntza guztiak (5) maite baititut, gaztelania barne.


Tristea deritzot, hala ere, ondoren eman nizkion azalpenak eman behar izate hutsari: euskara nire hizkuntza dela, amets egin, otoitz egin eta pentsatzeko erabiltzen dudana; hainbat lagun nituela "overseas" idazten nituen kontuak interesez irakurtzen dituztenak. Baina ematen ahaztu zitzaidan argudio nagusia eman ez izana da tristeena: hizkuntzen (des)oreka bizi dugun honetan, gaztelaniak ez duela inondik inora ere nire babesaren beharrik; euskarak bai, ordea. Eta ingelesarekin lotzean, modernotasunaren aroan sartzen laguntzen diodala otutzen zait.

Nik ez dut sinesten hizkuntzen arteko oreka posible denik. Eta nirearen alde egiten dut dakidan eta ahal dudan bitarteko eraginkorrenekin. Badira, tamalez, euskara hutsezko konturik begi onez ikusten ez dutenik, gaztelania hutsezkoak egunez egun eta arlo guztietan etengabe ikusten ohituta. Ez naiz ni, bada, horietakoa...

A very dear friend of mine told me last night that she was shocked by the fact that this blog was written just in Basque and English, without any Spanish in it. She wondered whether I hated Cervantes' tongue (that's the headline's translation). Of course I don't. I happen to love every one of the 5 languages I can use.

It was quite sad for me, though, to have to remind her about Basque being my mother tongue, the one I use to think, dream and pray. I don't see why I should link it to Spanish. Like Basque couldn't live by itself, without the Spanish's 'help'; no way.

On the other hand, the reason for this to be written in English is mainly to make this blog understandable for many people around the World; but also to link my weak mother tongue to the main current of modernity, which, in fact, expresses itself in English.

I don't believe that perfect balance between languages is possible. That's why I struggle in all ways at hand to put mine in a better position; I don't think Spanish need my protection, does it?

Betikoek betikoa - Just as always: they again!

Bart nire herri honetan izandako eztandaren irudiak dira hemen gainean ikus ditzakezunak. Komentariorik ez dela behar uste dut nik, baina gauza bakarra otutzen zait: utzi gaitzazue bakean!!

Last night there was an explosion at the local court in Sestao. The bomb was set by ETA, that's for sure. No comment. I just want to ask them to leave us alone for good!!!

Jainkoak Mundua gorroto du! - God hates the World!

http://view.break.com/278059 - Watch more free videos

Sinistu edo ez, horixe bera esaten dute kantuz Eliz Baptista xelebre honetako kideek. Bideoan barrena ikusten diren pankartetan, era honetako esaldi borobilak irakur daitezke: "Jainkoak Mundua gorroto du" "Beranduegi otoitzean hasteko" "Eskerrak, Jauna, irailaren 11gatik" "Marikoiek galbidera daramatzate herriak" "Jainkoak gorroto zaitu"... Denak neurri beretsuko "lindezak". Halakorik!

(Azken 30'' hotzikarak emateko modukoak dira)

--------

No comment. Look for yourself. (The last 30'' are really going to chill your blood...)

Agur aita!

Euskaren egunarekin batera Aitaren heriotzaren urteurrena izaten da. Aurten zazpigarrena. Bat batean joan zitzaigun hartan, 72 urte eskas zituela, ez genuen uste inoiz gaindituko genukeenik guztiz. Baina hala izan da, zorionez. Fedeak asko lagundu digu, Amari eta bioi bereziki. Baina maite duzunak uzten duen zuloa ez du ezerk betetzen, hala ere.

Eta ospakizunekin gaudela, esan dezadan San Frantzisko Xabierkoa ere ospatzen dugula gaur. Eta santu euskaldun ausart hau oso garrantzitsua da niretzat, bere etxe izandako gazteluaren ondoan egin bainituen hilabeteko gogo-ihardunak, duela 14 urte honez gero... Han berriz jaio izanak baretu egiten dit, nolabait, aitaren heriotzagatiko mina...

----------

December 3 being Euskara's day, it is also the anniversary of my Father's sudden death. He passed away 7 years ago, when he was 72. Hadn't it been for our Faith, the blow would have been far more unbearable than it has actually been. We all caress his loving memories; unfortunately, his void could not be filled in any way...

Today, we celebrate Saint Francis Xavier's feast too. This Basque Saint is very important for me, since I was newborn right beside his castle, as I took there my month-retreat, the Spiritual Exercises of Saint Ignatius of Loiola, in 1993. This fact helps me soothe Aita's death whenever this day comes...

Euskararen eguna - Basque language day

Gaur euskararen eguna da. Ez genuen asko nabarituko, seguru asko, zenbait iragarki ofizial alde batera utzita. Iragarki horiek parekatu egiten ditut nik, ba, gabonak direla-eta adierazi ohi ditugun zorion eta bake desio horiek guztiekin. Ez dute ia ezertarako balio, baina gabonetako jaiotza edo arbola bezalakoak dira: ezinbestekoak.

Gure hizkuntzak desio hutsak baino zerbait gehiago behar du gu guztiongandik, biziraupena ziurtatuko badiogu. Bake eta zorionarekin bezala, ni ere jarriko naiz euskararentzat etorkizun hobea eskuratzeko langintzan.

------------------------
Today we celebrate the International Euskara's Day, the feast of our tongue, the oldest surviving one in Europe. We have come so far overcoming the challenges many other languages and cultures have put before ours. We survived the Iberian, once our neighbor, now long gone; Latin came and melted itself into Gascon, French and Spanish around our old Euskara, and it still survived; modern times came too with lots of new dangers and opportunities: here we are, facing future with hope.

I wish our inheritance would last, at least, another three thousands years...

Ai ama! Txarrioi!!

Australiako aurreko lehen ministroa (John Howard) baino hobea izango dela ia seguru dakigu. Izan ere, John Howard Australiako "Bush"tzat hartua zen. Baina Kevin Rudd lehen ministro aukeratu berriak ohitura "garbiagoak" eskuratu beharko lituzke nonbait, ez duzu uste? Begira arretaz: hizlariaren atzean, ezkerrean dagoen gizon ilehoria da. Ikusi egiten duena bere belarrietako argizariaz...

Aspaldiko partez...

Kontu ez hain serioez idatziko banu blog honetan akaso gehiagotan egingo nuke. Gutxiagotan ezinezkoa da-eta. Saiatuko naiz hemendik aurrera kontu dibertigarriagoak jartzen, ea horrela hobetzen dudan maiztasuna...

This blog is hardly renewed, just because its author is so lazy... Besides, writing about serious matters takes more time than doing it for fun. So I plan to hit the road and change the contents. You tell me if you like it more (or not). ;-)

Demokrazia Elizan: behetik gora

Aparecida (Brasil) santutegian ari dira egunotan Latinoamerikako buruak, hango Elizaren etorkizunaz hitz eta pitz. Inguruan dabiltzan batzuek informazio benetan interesgarriak idatzi dituzte, hemen. Haietako batean atentzioa sendo eman zidan zerbait agertzen zen: tokian tokiko elizei autonomia eta erabakitzeko eskubidea itzultzeko eskabidea, hain zuzen.

Kasualitatez (kasualitaterik ez dagoen arren), egun horretan bertan, Demokratizazioa eta Giza Eskubideak Elizan izeneko tailerrean (Kristau Sareak antolatuta) ondorio berberera iritsiak ginen, Lurreko beste muturrean izanda ere: Elizan, buruek ez lukete erabakirik hartu beharko lehenago oinarriak erabaki ez badu. Beraz, erabakiak hartzeko guztiz alderantzizko metodoa proposatzen zen, elizbarrutietan demokrazia ezarriz eta hortik gora joanez, ditxosozko beirazko teilatua hautsiz.

Elizaren agintariak, baina, beldur dira eta ez dira fio. Gotzain Jaunak, jendeaz fidatu behar da, ez baikaude zoratuta. Eta Espirituaren laguntza daukagu, ala ez?

Mika

Lehengo egunean bideo hau ikusi eta entzun nuen sarean. Mika izeneko kantari gazte bati dagokio, Libanoarra, baina Britainia Handian hazia. Esan bezala, ikusi, entzun eta berehala lotuta geratu nintzen ("hooked"). Freddie Mercury berriz bizira itzuli balitz moduko sentsazioa izan nuen eta, aldi berean, Queen taldeak ez zuen freskotasuna antzeman nion. Madrilera joan behar nuenez, FNACen erosi egin nuen diskoa eta ez naiz damutu, ez horixe.

Jesusi buruz besteek diotena

Hona hemen "Ésglesia plural"-eko adiskideek beren azken mezuan bidali didaten zerbait. Benetan interesgarria (gaztelaniaz):

OTROS TAMBIEN HABLAN DE JESUS

Todos los que han conocido a Jesús y su mensaje hablan bien de él, tanto los de dentro como los de fuera.

• “Todos los escritores, y no solo los nuestros, sino aún los europeos que han tratado de pintar al hombre realmente bueno fracasaron siempre. Pues se trata de un tremendo problema. El bien es un ideal, lo mismo para nosotros que para la civilización europea, está muy lejos de haberse realizado. Sólo hubo un hombre realmente bueno en el mundo: Cristo. (Feodor Dostoiwsky)
  
• “.El sello de la Santidad Universal, encima de la cual no hay otro santo, es nuestro Señor Jesús. Yo mismo me uní a Él distintas veces en mis éxtasis y por su ministerio retorné a Dios. Él me llamó “amigo” y me prescribió la austeridad y la desnudez de espíritu” “Aquel cuya enfermedad es Jesús, no se cura jamás. (Ibn Arabí – musulmán)
  
• “Sólo ha existido un cristiano y murió en la cruz” (F. Nietzsche)
  
• “Ninguno de los ejércitos que lucharon, ninguna de las armadas que navegaron, ninguno de los parlamentos que se reunieron, ninguno de los reyes que reinaron, ni todos ellos juntos, han cambiado tanto la vida del hombre sobre la tierra como esta vida solitaria, la de Jesús”. (Anónimo – Chile)

• “Mi cristianismo parte de mi posición a favor del que sufre. Así lo enseña Jesús de Nazaret, mi maestro”. Roger Garaudy

• “Toda la Iglesia ha desarrollado un grandioso instinto de autoconservación y ha reducido al mínimo las partes de la doctrina de Jesús que no ayudan a tal fin” (Bertrand Russell).
  
• “Yo no lamentaría la desaparición de muchas cosas, incluso de la misma religión. Pero si tuviera que vivir en un mundo que olvidara a Jesús, a “la causa de Jesús”, no quería vivir en él” (Millán Machovec – marxista)
  
• “Jesús ha engrandecido la tierra y a todos los hombres, ha borrado sus humillaciones, ha fortalecido sus derechos, ha anunciado la buena nueva de que todos somos habitantes de la casa del Padre. Esto es lo que significa traer la salvación” (Rabindranath Tagore).
  
• Jesús era aquel hombre seguro, tranquilo, sosegado, inaccesible a la duda y a la inquietud. (Dr. Husayn – musulmán).
  
• “Leyendo a Jesús en los Evangelios no se pueden hacer interpretaciones raras” (Dr. Theissen – protestante)
  
• “Jesús aceptó ser desfigurado en su Pasión. Hoy lo sigue estando por los cristianos y las iglesias” (Monseñor Gaillot – Obispo católico degradado)
  
• “Para mí la moral verdadera es la de Jesús, la de la humildad, la de la paciencia, la del amor al prójimo, la del perdón de las injurias, la que se resume en “no hagas al otro lo que no quieras que te hagan a ti”. Pues yo creo y confieso que esa moral es la escrita por Dios en el corazón humano y la predicada por Dios hecho Hombre” (Pedro Ant. de Alarcón – Discurso ingreso Academia – 1877)

Recopilación de Antonio Marín Sánchez

Fedea ala Erlijioa? (eta IV)

Gaurko irakurgaia (hemen irakur dezakezu osorik: Jn 20, 11-18) oso garrantzitsua izan da nire bizian. Maria Magdalakoa negarrez ari da hilobian eta bere saminak ez dio besterik ikusten uzten. Horregatik, aurrean duen pertsona lorazaina baino ez dela uste du. Eta akaso lorazaina izango zen, baina bere izena "Maria!" haren ezpainetatik entzuten duenean, Jesus Biziaren presentzia antzematen du harengan eta ezer ez da berdin izango hortik aurrera. Ez beretzat, ez inguruko lagunentzat, ezta guretzat ere, 2000 urte ondoren etorri garenontzat.

Maria Magdalakoa "apostola apostolorum" deitua izan da tradiziorik zaharrenean. Ebanjelio guzti-guztiek aitortzen dute Jesus Berpiztuaren lehen lekukotzat. Emakume bat. EMAKUME BAT. Beraz, nondik eta nora, gaur egun, Jesusen jarraitzaileon artean emakumearen kontrako jazarpen hori? Zeren, jaun-andreok, ez dezagun geure burua engaina: emakumea Elizan zapalduta dago eta gizonon azpiko maila batean. Eta hori bai ez dagoela ezkontzerik Ebanjelioarekin.

Izan ere, Ebanjelioetako pasarte horietatik tiraka, gaur egun Elizaren buru espirituala emakume batek izan behar luke, ez gizona (nik ez dut hori sinesten, ez dudalako uste Jesusen kontua denik bereizketak egitea sexuaren arabera: hori guztiz gurea da, sakratutik ezer ez duena eta bekatutik asko). Baina ez joan horrelako ideiekin gure "artzainengana" (Gotzaiak, apaizak, laiko liberatuak eta Elizaren aparatuaren pentzutik bizi direnengana), herejetzat hartuko baitzaituzte sarri. Sistema erlijiosoaren kontra-kontrakoa da ideia hori; ez fedearen kontrakoa, baina. Txiringitoa arriskuan jarriko zenuke, hipokrisia salatuz gero.

Zeren hierarkiari (eta ez bakarrik gotzainei) kontu "pelbikoak" baino ez omen zaizkio interesatzen (ingelesez irakurri ahal baduzu, hona esteka ikaragarri interesgarria:
http://www.religiousconsultation.org/ Bertan aurkitu nuen kontu "pelbikoei" buruzko lehen aipamena), edo liturgiarekin zerikusia dutenak. Baina horietako gehienek ez dute zerikusirik Fedearekin. Boterea dutenek erabili egiten dituzte botere hori mantentzeko, ez besterik; ez behintzat Ebanjelioak dioenari jarraitu nahi diotelako (Horrexegatik izango ote da mendetan debekatu zitzaigula katolikooi Biblia irakurtzea?).

Ikusi, bestela, zer gertatu den San Carlos Borromeo Madrileko parrokiarekin. Beren bekatu mortala omen da mezatan apaizek ez direla erromatarrez janzten, kaleko jantziekin doazela. Edo ez dituztela hostiak erabiltzen, ogia eta erroskilak baino. Eta kontutan hartu gabe parrokia erabat solidarioa dela, txikienez eta pobreenez arduratzen dena, kaleko neska-mutil galduak helburu dituena edo preso-ohiak eta drogazaleak bisitari usu dituela, Monsinore Rouco Varela Jaun txit agurgarriak, Madrilgo Elizbarrutiko Apaizen Kontseiluarekin batera, parrokia ixtea erabaki du. Elkarrizketarik gabe. Aurrez abisatu gabe. Eta, okerrena, parrokia bera bisitatu gabe. Jende askok bidali die solidaritate-mezuren bat, edo sinatu egin dute erabaki horren kontra haien webgunean (San Carlos Borromeo Parrokia). Sartu zaitez eta sinatu, mesedez. Gainera, prozesu osoaren nondik norakoak ikusi ahal izango dituzu bertan.

Honek denak krisi larrian jartzen gaitu gure Fedea Elizaren barruan bizi nahi dugun asko eta asko. Ni bai, behintzat. Baina ez Fede-krisian, Erlijio-krisian baizik. Elizari muzin egin dioten hainbeste hobeto ulertzen ditut orain. Beren frustrazioa nirearen herena izatearekin, nahikoa dena pikutara bidaltzeko.

Zure komentarioak inoiz baino onartuagoak izango dira oraingo honetan. Laguntza behar dudalakoan nago-eta. Besarkada bana.

Fedea ala Erlijioa? (III)

Eta Jon Sobrinorena? Badakizue duela gutxi 'ohar' bat kaleratu dutela Erroman -urtetan ibili dira itxaroten ateratzeko, auskalo zer helbururekin- haren teologia zalantzan jartzen eta zenbait puntutan 'arriskutsutzat' jotzen. Orain artean ez dira sartu El Salvadorreko martiria izan zitekeen euskal hiritar honen kontra, ez direlako ausartu, gogo faltan ez baitira ibili, hori ez. Monseñor Romero ere bide beretsutik aritu zen, Ellakuria eta hildako besteak bezala. Eta zein bide zen hori? Bada, oso pertsona erlijiotsuak izanik, beren fedearen eskariari men egin zioten eta komenientzia eta erakunde gehienen kontra jarrita, pobreen aldeko aldarria egin zuten. Tristeena, kasu honetan, erlijio-erakunde eta pertsonen kontra jardun behar izana da, pobreen aldeko hautua eginda. Nire uste apalean, beren jokaeraren arrazoia eman beharko luketenak ez dira santu hauek, haien kontra Erromako kuriako bulegoetatik etengabe ari diren beste horiek baizik.

Kontu hori dela-eta, Euskal Herrian sinadura bilketa antolatu da Elizbarrutietako Misioetako arduradun batzuen ekimenez, besteak beste, zeren hainbat ekimen antzeko izan baitira han-hemenka. Bizkaiko misioetako pertsona batzuen bitartez jakin nuen Miguel Asurmendi, Gasteizko gotzaia eta Euskal Misioetako arduraduna, haserre jardun zela ekimenaren sortzaileen kontra, horrelako zerbait denon artean hitz egin beharrekoa zela martxan jarri aurretik, eta orduan bakarrik erabaki zitekeela egitea ala ez... Arranopola!! Jon Sobrinori egin diotena egin aurretik galdetu ote zieten/ziguten ala? Guk denon ahotsa entzuteko ahalegina egin behar dugu, baina haiek bati ere kasurik egin gabe sudur puntatik ateratzen zaiena esateko eskubidea omen dute...

Eta txarrena, horrelakoak esaten dituztenean beren intentziorik onenarekin egiten dutela, pentsatu ere egin gabe burutzen ari diren injustiziaz. Zeren horrelakoak egiten dituztenak konbentzituta nago pertsona jatorrak direla orokorrean, bere bizia besteen alde emateko prest egon izan direnak inoiz. Baina erlijioaren gurpil zentzugabean sartzen direnean, erakundearen defentsa egiteari eskaintzen dizkiote bere onenak, jatorrizko konpromisoaren sustraia ahaztuz.

Sarri esan izan dut Opus-eko edo Comunión y Liberación edo Camino Neocatecumenal-eko kideak, funtsean, pertsona onak direla. Baina kasu askotan beren erakundeari dioten atxikimendua ez datorrela Fedetik, Beldurretik baizik. Eta gauza bera gerta liteke eta gertatzen da horrelako mugimenduetan sartu gabe ere, Elizbarrutiko kide arrunta izanik, ala obispo.

Beraz, gonbite bat: galde diezaiogun geure buruari ea zerk garamatzan Eliza edo era horretako erakundeak modu itsuan defendatzera: Ebanjelioak barruan jartzen digun pozak ala ezezagunak edo gurea bezalakoa ez denak ('mundua', erlijio-gabezia, etorkizuna...) ematen digun beldurrak?


(gero beretik)

Fedea ala Erlijioa? (II)

Gaurko ebanjelioa (Jn 8, 1-11) irakurtzean, ni ote bakarra pentsatzen Jesusen ardura eta nirea artikuluotan bat bera direla? Adulterioan harrapatutako emakumea (emakumea baino ez zuten harrapatu?) dakarkiote Jesusi eta berak esaldi famatu horrekin erantzun die: "Zuetan bekaturik gabea denak bota diezaiola lehen harria". Eta orduko erlijio-gizonek, zaharrenengandik hasita, handik alde egin zuten, poliki-poliki...

Erlijio-gizon horiek beren Erlijioak irakatsitakoari jarraitu zioten, besterik ez. Adulterioan harrapatutakoak harrikatuta hil behar zuen, Moisesen Legeak zioenaren arabera. Baina, berez, bikotean biktima izan zitekeena babesteko asmatu zen legea (gutxi gorabehera, jakina; garai haiek majo gogorragoak ziren oraingoak baino) oso bestelako zereginetarako erabiltzen dute kasu honetan.

Izan ere, bere burua definitzeko erlijioa ezinbestekotzat duenak badu arrisku bat, haietako askorentzat gaindiezina: ona sentitzeko beharra. Arriskua, bai. Zeren nork bere burua ona dela sentitzeko, maiz sentitu behar du beste batzuk gaiztoak direla, okerrak, gure amak esango lukeen moduan. Eta adulteriogilearen pasarte honetan horixe bera gertatzen da: irainduta, laidotuta sentitzen ziren erlijio-gizon haiek zeren, zenbat eta handiagoa beren sentimendu hori, orduan eta zabalagoa emakume galdu, iruzurgile eta oker harengandik banatuko lituzkeen tartea. Zenbat eta emakumea gaiztoagoa, hainbat eta haiek zuzenagoak, santuagoak eta hobeak.

Eta baztertze-dinamika hori oso bizi eta presente ikusten dut gaur egun erlijioan. Aurrekoan nioen bezala, desberdin dena, libre pentsatzen duena, lege-arauei besterik gabe egokitzen ez dena baztertua da, gupidarik gabe kasu gehienetan. Eta, aldiz, sisteman buru-belarri sartzen denak berehala ikusten du bere jarrerak baduela saria. Batez ere, automatikoki bihurtzen delako "onen" taldeko, "gaizto" horien askoz gainetik dabilena, zuzen-zuzen, zerura arte. Adibide zehatzak eman nitzake, Bizkaiko elizbarrutian gertaturikoak, eta badakit beste elizbarruti batzuetan are gehiago gertatzen direla horrelakoak. Ez da hori nire asmoa. Ez dut inor salatu nahi, baina bai pentsatu arazi eta hau irakurtzen duzuenok erabakitzea ea emakume adulteriogilearekin ala ekarri zutenekin ote zaudeten.

Jesusek emakumearekiko Fedea erakutsi zuen; emakumea zekartenak, berriz, Erlijioaren izenean etorri ziren. Ez esan arduratzeko arrazoirik ez dagoela...

(gero beretik)

Fedea ala Erlijioa?

Aspalditik agertu gabe egonik, inoren lotsa baino, norberarena sentitzen dut sakon, egia esan. Baina esan nahi dudana aspaldion daukat hor, bor-borrean, nonbaitetik atera nahian. Lagunekin berba eginda nago honetaz; bada ordua zerbait zabalagoa egiteko. Horratx.

Izenburuak laburbiltzen du ondo kontuaren muina non dagoen: Fedea ala Erlijioa? Lehenari, Fedeari begiratuz gero, neure eta askoren biziaren bizkarrezurra datorkit gogora: bizipoza, zentzua, askatasuna, maitasuna, heldutasuna, sendotasuna, zoriona... Hitz horiek eta horren tankerakoak datozkit arrapaladan.

Eta erlijioa? Ai, ama! Montajea, beldurra, botere nahia, manipulazioa, zapalkuntza, errepresioa, adin gabetasuna, mailak, sexismoa, iluntasuna... Baina baita elkartea, fedearen transmisioa, ekumenismoa, misioak, anai-arrebak... Oso nahastuta dauzkat hemen sentimenduak, baina argi dago lehen saileko hitzak gehiago eta azpimarratuago agertzen zaizkidala.

Baten batek esan lezake Fedea eta Erlijioa gauza bat bera direla. Ez niretzat. Munduan erlijio/fedea binomioarekin lotuta dauden gatazketan garbi ikus daiteke muturrekoenek oso asmo erlijioso irmo, sendo eta indartsuak dituztela (Ben Laden, Bush edo Talibanei erreparatu besterik ez dago), baina horrek ez ditu fededunago bihurtzen nire iritzian. Benetan fededuna denak (eta berdin dio konfesioa, kasu honetan) ez du besteen federen beldurrik. Zeren ez du Beldurrik (maiuskularekin). Fedea eta Beldurra antonimoak dira. Ostera, oso-oso erlijiosotzat agertzen direnetako askok eta askok fede-faltak eragiten dien zama arintzen dute horrela. Beldurrez bizi dira, batez ere desberdin direnen beldurrez: beste erlijio batekoak, nire konfesiokoak izan baina oso ezkertiar edo eskuindar direnak, etorkinak, homosexualak, emakumeak, laikoak, obispoak, apaizak, Opusekoak, Kristau Sareakoak...

Beraz, nire uste apalean, Gora Fedea! Eta erlijioan, utzi diezaiogun hiltzera doanari hiltzen eta berri jaioko denari bide eman.

(Gero beretik)

El País-ekoekin berbetan

Gaur goizean zita geneukan Loli Puente, Mariaren Lagundiko monja eta nire adiskide handiak eta biok Bilbon. Norekin? El País Semanal gehigarriko bi kazetarik elkarrizketatu nahi gintuzten, abenduan atera nahi duten "beste" Elizari buruzko erreportairako. Abando hoteleko lobbyan izan gara, majo asko eserita, ia pare bat ordu berba eta berba.

Hainbat jenderekin egonak ziren Salamancan, Burgosen, Palencian, orain Bilbon, bihartik Bartzelonan eta hurrengo egunetan Andaluzian. 12 bat orrialde izango direla esan digute eta seguru nago ezin izango dutela sartu esandakoaren laurdena ere. Baina interesgarria izango delakoan nago.

Jesús Rodríguez (nire osabaren izen-deitura berberak!) zen kazetari nagusia, galderak egiten zituena. Eta interes handia zeukan Elizaren ahots ez ofizialaz, hierarkiarenak ez diren ahots anitzak entzuteko. Oso El País-en harian, jakina.

Gure erantzunak sendoak eta, aldi berean, neurrizkoak izan dira. Ez gara sentitzen gerra baten bezala hierarkiako gure anaiekin (arrebarik ez, oraingoz), eta ez gaude. Baina ona da askok pentsatzen duguna entzuna izatea; horrek ez du ezer apurtzen, are gutxiago komunioa. Komunioa zerbaitek hausten badu dena uniformetu beharra da. Aniztasuna gauza guztietan eta Eliza barruan, batez ere, kontu on gisa ikusten ikasi behar dugu (neure buruari esaten diot hau batik bat).

Argazkiak ere atera dizkigute, baina ez dut uste denak sartzeko modurik izango dutenik. Postura egiten dizuet Loli baietz agertu eta ni ez...

Mahai-ingurua berriz

Aurreko post-ean aipatzen nuen mahai-inguru hori hirugarrenez atzeratu behar izan dugu, abenduaren 12rako utziz, arratsaldeko 7:30etan, Biltzar Nagusien egoitzan, Bilbon, Mazarredoren Zumardian. Eta, zoritxarrez, arrazoia ez da berria: komunioa nola ulertzen den Elizaren hainbat inguru desberdinetan esateak susmoak, beldurrak eta ausardia-faltak sortzen omen ditu. Batak esango du "ez da komenigarria orain", besteak esango du "antolatzaileak ez dira fidagarriak", beste batek, berriz, "nik ez dut neure burua horretarako gai ikusten" (nahiz hainbat titulu eta teologia eduki...).

Azkenean, ahal ditugunekin antolatuko dugu eta nahi dutenak baino ez dira joango, beti bezala. Baina ondo tristea da halako gauza xinple baterako honelako zailtasun handiekin topo egitea.

Erroman nabil, itzultzaile

Frai Guadiana berriz agertzen da orri honetan! Izenburuan agertzen den bezala, Erromara etorri naiz nire Komunitatearen I Batzar Nagusian itzultzaile lanak betetzera. Munduan komunitateak dauzkagun leku guztietako 41 pertsona etorri dira Ariccia herri honetako "Divin Maestro" etxe eder honetara, uztailaren 1etik 8ra, komunitate viatortarraren izaeraz eta egituraz eztabaidatzeko. Hiru hizkuntza ofizial (gaztelania, frantsesa eta ingelesa) eta zuen zerbitzari honek hirurak, zelabait, erabiltzeko gai denez, hona ekarri dute "traduttore, tradittore" ekuazioa betetzera (Itzultzailea, traidorea).

Egia esan behar badut, ia zoratu egin nintzen lehen egunean, hiru hizkuntzetatik beste bietara itzulpenak egin behar nituenean, baina Jainkoari eskerrak, lortzen ari naiz moldatzea nola edo hala, hemengo jendearen errukiari eskerrak, besteak beste.

Etxe hau inguru zoragarri baten erdian dago, aspaldiko sumendi baten kraterraren ertz-ertzean, Erromatik 30 Km.ra, hegoalderantz eta, beraz, itsasoz gainetik 450 bat metrora. Horrek eragiten du bero egun batean 7º-8ºC aldea egotea Erroma eta Aricciaren artean. Gauez mantarekin lo egin behar! Hemendik laku eder bat ikusten da, kraterraren fondoa hartzen duena: Lago Albano. Argazkiek zerbait adierazten dute.

Inguru osoa gaztainondoz inguratuta dago eta ez dirudi, inondik inora ere, leku mediterraniar batean gaudenik. Erromatar hauek bazekiten nora etorri uda pasatzera... Izatez, krateraren ertzaren beste inguru batean Castelgandolfo dago, Papak uda pasatzen duen lekua. Egia esateko, ez da harritzekoa hona etortzea, Erromako beroa itogarria izan baitaiteke (egunotan 35-36º inguru ibili dira maximoak).

Bale ba. Hauxe da dena oraingoz. Gaur, July 4th izanik, amerikarrek gonbidatu egin gaituzte "apero" (aperitiboa italieraz) bat hartzen eta horrexetara noa. Ondo ibili!

Dirua zuritzen Gotzainarekin

Domeka honetan Ricardo Blázquez izan zen parrokiako mezatan. Horren ostean Uxek, parrokoak eskatu zigun Pedro Luis Arias-i eta niri laguntzeko automobila zuen tokiraino. Probetxatu egin genuen "dirua zuritzen" gonbidatzeko. Hori zer den? Bada, dirua eman eta zuria edo zuritoa hartzea...

Eta hurretik, Ricardo pertsona ona eta hurbila dela erakutsi zigun, humanoa.

Baina, eta hortxe dago gakoa, erakundeak eta karguak guztiz baldintzatzen ditu pertsonak eta aldatu arazi. Hartara, gezurra dirudi solasean ibili ginen pertsona goxo horrek berak halako jarrera zurrunak eta estuak erakustea bere langintzan ari den hainbestetan. Nik uste, merezi du bere ingurura gerturatzea eta zabal-zabal hitz egitea nahi denaz. Nik, besteak beste, hika jardun nion...

Bilera Gotzainarekin

Ricardo Blázquez da Bilboko Elizbarrutian egokitu zaigun Apezpikua. Eta egokitu diot politikoki zuzena izate aldera. Izan ere, gero eta zailagoa egiten zait ulertzea (aspalditik ez dut onartzen) nolatan funtzionatu dezakegun modu nardagarri honetan. Esan dezadan, pertsona bezala ez dudala ezer Ricardoren kontra; aitzitik, hurbiletik pertsona maitagarria deritzot eta errespetatu egiten dut; baita mirestu ere izan dituen zenbait arazoren aurrean erantzuten jakin izan duelako (ez nik gustuko dudan moduan erantzun duelako prezisamente, baina tira...).

Baina natorren harira: Zer alkarte mota da hau, pertsona bat kide guztien buru jartzen duenean, kideetako bakar baten partaidetzarik gabe egiten duena? Eta bertako buru izateko, kanpoko norbait ekarri behar duena? Eta inongo emakumerik aginte postuetan onartzen ez duena? Eta modu demokratikoak behin eta berriro zokoratzen dituena? Boterearekin halako harreman lizuna duena, Jesus Jauna horretatik hain urrun egon zenean? Sexualitatea pertsonala kontrolpean mantentzeko erabiltzen duena? Eta hainbat eta hainbat galdera... Eta hala ere, alkarte horren bitartez iritsi zait (eta zaigu askori) Fedearen dohaia, nire (eta gutako askoren) zorion iturri etengabea... Horrexegatik ez dut irten nahi Elizatik, oso-oso nirea den zerbait delako. Ateratzekotan, atera daitezela haiek!

Kontua da aste honetan izan genuela Ricardorekin bilera, bisita pastorala egin behar baitu gure ingurura (Sestao) datozen asteotan. Nahi nuke berarekin bazkaldu eta blog honetan egin ditudan galdera horietako batzuk berari egin, ea oraingoan erantzuten didan; eta ez Cuatro telebista katean Gabilondok egin zizkion galdera labainei erantzun zien moduan, ez erantzunez, azken batez. Horretarako aukera badut, segituko dut hemen informatzen.

How Brokeback Mountain has affected you (that's me)

Aspalditik plaza honetara etorri barik, azken hilabete honetan gogotik kendu ezin izan dudan filma honi buruzko komentario txiki bat egin nahi nuke. Bide batez, honez gero ikusteko "ausardia" izan ez duzuenoi, gizonezkoak batez ere, ikusteko bultzadatxo bat eman nahi nizueke. Chicago Tribune egunkarian irakurri berri dudan moduan, hainbat gizonezko bere burua mehatxupean edo kolokan ikusteko beldur omen dira, gizonezkook geure barruarekin eta geure sentimenduekin tratatzeko izaten ditugun zailtasunengatik. Hainbestek uste du bestek pentsatuko duela gay direla filma ikusten badute...

Beldur horiei buruz ari da filma. Eta maitatzeko orduan izaten ditugun beldurrez. Eta gizarteari eta zer-esango-ote-dutenari diogun beldurraz. Eta inongo filmetan lehenago esperimentatu ez dudan tristura hezur muineraino iristen zaizu. Baina, aldi berean, benetako maitasunaren indarra eta betikotasuna. Azkenean, Ennis-ek "Jack, I swear..." hitzak esaten dituenean, konturatu egiten zara maitasunaren aurrean, Jackengatik sentitu duen maitasun horren aurrean, hain zuzen ere, errenditu egiten dela eta bere biziari jite berria emateko prest dagoela.

Ennis Del Mar-en pertsonaia, Heath Ledger-ek maisuki jokatzen duena, benetan konplexua, harrigarria eta, batez ere, argigarria da. Imajinatu bere buruarekin, bere sakoneko izatearekin hitz egiteko modurik eman ez eta izan ez duen cowboy bat. Ez du bere burua ulertzen ez eta onartzen ere, eta ez du espero inork inoiz egingo duenik. Baina ez zegoen prest Jack-entzako. Jack-ek ulertu eta maite egin zuen baldintzarik eta aurreiritzirik gabe. Baina 20 urte luzetan ez du Ennis-ek inola ere onartuko beste inork ezer horretaz jakiterik. Bizi osoa alferrik galduta, baldintzapen sozialen karira...

Tragedia greko honek zerbait erakutsi badit, batetik, maitasunaren garrantzia izan da. Maite behar dugu eta maitatuak izan, gauza guztien gainetik. Eta benetako maitasunak ez duela egon behar gizartearen pentsamoldeen pean, bestela, akabo. Eta bestetik, eta leku nabarmenago batean, neure buruaz eta inguratzen nautenekin zintzoa izaten: egiazalea izan, oztopoak oztopo eta beldurrak beldur. Eta, azkenik, desberdin direnak onartzen, azken batez denok gara-eta desberdinak. Ezta?

Nire jokamoldea eredugarri jarri nahi gabe, esan egingo dut, hori bai, filma ikusi ondoren (hainbat aldiz, jatorrizko bertsioan: gaztelaniazkoa txapuza hutsa da) lankideekin, adiskideekin eta familiarekin zabalago hitz egiten hasi naizela, sakonago eta sentimenduak izkutatu gabe. Gainera, badakit ez naizela bakarra. Bi mila pertsonatik gora hirurogein milatik gorako komentarioak idatzi dituzte weborri honetan: http://davecullen.com/forum/index.php

Ingelesez dago (hori bai arazoa!), baina hainbat jenderen testigantzak ikus daitezke bertan eta bihotza zarratatu egiten dizuten horrelako asko aurki daitezke. Horixe duzue bigarren gomendioa. Besarkada bat guztioi.

Inoren lotsa!

Horixe sentitzen dute National Catholic Reporter-eko lagunek Vatikanok azkenaldian gayak eta seminarioak hizpide hartzen zituen ordena dela eta. Horixe sentitzen dut neuk ere hainbeste adiskide ez fededun edo agnostikorekin hitz egin behar dudanean. Neuk ere galdetzen diot neure buruari zelan ez dugun asmatzen kalte baino egiten ez diguten egitura zahar horiek guztiak harrika botatzen behingoz!

Gabonetan gaudela-eta, Elizaren barruan egon zein ez, baina Jesusek ekarri zuen Espirituarekin bat zatozten guztioi, nire zorionik beroenak opa nahi dizkizuet, gauzak oker egon arren, ITXAROPENA letra larriz idazten baita geure bihotzetan, Jainkoaren partetik datorkigun opari eta musua jasotzean.

Katalunian ondo?

Duela hilabete Katalunian izan nintzen Marcel Joan adiskide minak gonbidatuta. Okasioa, Bartzelonan antolatu zuten "Katalunya-Euskadi: bertoko elizaren zeregina eraikuntza nazionalean". Jende aurrerazalea bildu zen bertara, gehienak katalanak, baina baita euskaldun ezagunak ere, hala nola, Txema Auzmendi ("Egunkaria" kasuagatik atxilotu eta torturatua) edo Jose Maria Setien (Donostiako Gotzain ohia). Izan ziren beste bi Gotzain katalan eta hainbat irakasle eta era guztietako jendea. Oso ondo antolatuta zegoen guztia eta, gehienek askotan katalenei buruz duten aurreritzia arbuiatzeko, esan dezadan dena ordaindu zigutela, bidaiarekin hasi, otorduekin jarraitu, hotelarekin bukatzeko (bidaiak Iberiako hegazkinez...).

Baina bertan izandako esperientzia pare bati buruz hitz egingo dut hemen, bata jardunaldiekin zerikusia duena eta bestea ez.

Lehena, jardunaldiak amaitu ondorenean, katalanei entzun ahal izan nizkien komentario batzuei buruzkoa da. Haien esanetan, euskaldunok mirestuak gara han; horrelaxe izan omen da aspalditxotik. Baina konturatzen hasiak dira gure aldeko jarrera haiekiko ez dela neurri berekoa, espainiar askok begitantzen dituzten modura begitantzen ditugula, alegia. Eta ez hori bakarrik: geure zilborrari begira ariko baiginan ikusten gaituzte, ez behintzat haiei begira ezertarako. Eta horrek min eman zidan. Eta min eman zidan egiazko zantzuak bazeramatzalako barruan. Zer pentsatua eman dit honek harrezkero. Batez ere atera zuten ondorioa entzutean: "Euskaldunak? Hor konpon!".

Bigarrena hango egoera soziolinguistikoarekin lotuta dago. Nire laguna erabat katalana da, independentzia zalea eta katalanera beti erabiltzen duena. Bere emazteak katalaneraz edo gaztelaniaz egiten dio, gogoaren arabera (Extremadurakoa da). Bere bi seme-alabek amaren hizkuntzaren aldeko joera dute elkarren arterako, baina ez aitarekiko. Oso katalanera ederra dute biek etxeko giroari eta eskolari eskerrak. Baina aitortu zidatenez, ez dute ikaskideetako pare batekin baino katalaneraz egiten: beste guztiekin, aldiz, gaztelaniaz (irakasgai eta ikastordu guzti-guztiak katalaneraz izan arren!).

Marcel, nire laguna, haserre bizian jartzen zen etorkin latinamerikarrekin: atzerritik etorritako guztien artean, ahalegin txikiena beraiek egiten baitzuten katalaneraz mintzatu edo are ulertzeko. Marcelek zioen bezala "Han vingut a ´la Madre Patria´!" eta gaztelania inposatu baino, katalanerarik ez balego bezala egiten omen dute. Eta hori mingarria da, jakina.

Azkenik, esaten zidan kanpoan oso nahastuta geundela, gauzak ez baitzihoazen halako ondo katalanerarentzat. Gazte askok eta askok, hirigune industrial populatuenetan, batez ere, gaztelaniaz baino ez omen dute hitz egiten. Eta ez dira kanpotik etorritakoak, kanpotik etorritakoen seme-alabak eta bilobak baino. Beraz, nahiz eta infografia (kartelak, iragarkiak...) eta komunikabideak lagungarri suertatu, hizkuntz normalizazioa ez dago oraindik eskura Katalunian (eta han ez badago, zer da hemen daukaguna?).

P.S.: Kataluniako hizkuntz legeak behartzen omen ditu partikularrak ere beren informazioa elebitan ematera, bestela, Erakunde Publikoen ahalegina ezerezean ez geratzeko arriskua legoke (aldea nabarmena da Pais Valencià delakoaren egoerarekin konparatuz gero: hor ez dago derrigortasunik, eta katalaneraren presentzia, hemen euskararenaren parekoa da). Noizko horrelako Lege bat Euskal Herri(et)an?

Arabako Euskara eta Toponimia

Nire adiskide Iñaki Peñak gogorarazi dit neuk ere badudala blog hau eta noizean behin jaramon egin beharko niokeela, aspalditik bertatik azaldu barik nenbilen-eta. Por zierto, hau duzue Iñakiren blogaren helbidea, interesa bazenute:

Ahuntzaren eguerdiko doministikua

Baina noan harira. Durangoko azokan "Legutiano aldeko euskara" izeneko liburua erosi nuen, bi CD mardulekin datorrena, eskualde horretako hainbat euskaldunen ahotsak eta elkarrizketak jasotzen dituena. Egileek beraiek aitortzen duten modura, aldez aurretik pentsa zitekeena baino hainbat euskaradun gehiago aurkitu ahal izan zuten. Eta egia esate aldera, ikaragarrizko zirrara sentitzen da Arabako mendebaldeko lautadako euskara zena/dena entzutean. Are gehiago, gure Amaren familia Bizkaiko Otxandiokoa izanik, ARABAKO EUSKARAZ ("eskueraz'', haiek dioten bezala) hitz egin dugula beti konturatzean!

Hartara, are mingarriagoak suertatzen dira Arabako Aldundiak azkenaldian errepideetan jarri dituen kartelak: "Luko", "Miñano Mayor", "Betolaza", "Ollerías", hango biztanleei argi eta garbi entzuten zaienean "Luku", "Miñao Goien", "Betolatza" edo "Ollerieta". Eta "Legutiano"ko Udal txit goreneko agintariei gogoraraziko nieke bertako euskaldunek, mendetan barrena, "Bilerle" deitu diogula herri horri, eta ez dudala ulertzen nondik eta nora kendu behar zen izen hori errotik, euskal ahotan oso tarte laburrez iraungo zuen "Legutiano" hori jartzeko. Ezer izatekotan, *Legutio edo *Legutidxo, Otxandio, Aramaio edo Lukiao diren modura. Horixe gertatzen da politikariei gure ondare toponimikoarekin jolasten uzten zaienean.

Beste adibide bat: "Zigoitia"-ko eskualdea behin agertzen da aipatuta liburu eta CDtan. Eta elkarrizketatuari "Suigoitidxe" entzuten zaio. Hori horrela izanik, zergatik ez zen aukeratu "Zuigoitia" (Zuia Goikoa, esanahiz) eskualdearen izentzat? Seguru nago garai bateko Zuigoitiatarrek horrela ziotela (oraingo apurrek esango duten modu berean, seguruenik).

Badakit, hala ere, ezer gutxi ahal dutela nire eta nirea bezalako hitzek "stablishment" politikoaren aldean. Iruñea hiri zaharraren izen zahar jatorrizkoa ere erabaki politiko batez "Iruña" erdaldunaz aldatu zutenean...

Bye USA, Ciao Roma!

Tarte handiegia azken alditik, ezta? Aldi honetan metatu dudan nekeak badu zerikusirik. Familia eta lagunak Chicagora etorri zirenetik, 4.400 Kilometrotan barrena ibili gara AEBn, 11 Estatutatik pasatu eta 24 'Deli'-tan jan. Ez dakit zenbat milioka arbola ikusiko genituen, baina gehiegi bai, bai horixe. Niagara Falls, Boston, New York, Philadelphia, Baltimore, Washington eta Indianapolis hiriak. Illinois, Indiana, Ohio, New York, Massachussets, New Hampshire, New Jersey, Maryland, Washington D.C., Virginia, West Virginia estatuak. Interesgarria, bai, baina gehien errepikatu dudan adierazpena WORN OUT izan da.

Eta handik Erromara. Bertan nago orain. Chicagoko bero heze likitsetik, Erromako bero heze likitsera. Eskerrak aire girotua asmatu zen! Betiereko hiria bisitatu nuen etorri eta hurrengo egunean, oraindik ez genuelako hasi behar lanean. Ondo ezagunak nituen inguruetatik ibili nintzen, Colosseo, Foro Romano, Teatro Marcello, Foro Boario, Circo Massimo... Hiri honek hunkitu egiten nau. Hemengo monumenturik kaxkarrenak barruak eragiten dizkit, AEBn ikusi ditudan miragarri guztiek baino sakonago. Argi dauzkat gustuak. Hona etengabe etorriko nintzateke eta inoiz ez nintzateke aspertuko. AEBn, ordea, aspertu egin naiz batzuetan (2. aldia izanda). Gaur ere, zapatua, hemengo lanak amaitua, Colosseo ingurura hurbildu naiz, Elton John-en kontzertua baitzegoen. Ikusi ez dut ikusi, baina entzun bai eta ondo gainera; fondoan banuen Colosseoa kontzertuko argi jokuekin edertuta eta primeran eserita egon naiz... Ezin gehiago eskatu.

Eta hemen aldibereko itzulpen lanak dira nire ardura nagusia. Ingelesetik gaztelaniara eta gaztelaniatik frantsesera. Batzuetan -gutxi- frantsesetik gaztelaniara eta gaztelaniatik ingelesera. Nahiko 'induljenteak' dira nire lanarekin, baina moldatu egiten naiz, nola edo hala. Kexatu ere ez dira kexatzen. Seinale ona.

Bihar, domeka, Ostia Antica bisitatzeko asmoa daukagu. Eta, akaso, arratsaldean Tivoli (Tiburi) aldera joango gara, pixka bat fresko egotera. Kontatuko dizuet (espero dut).

I'm sorry

Denbora gehiegi pasatu da azken aldiz blogean idatzi nuenetik. Egia esateko, ez dago zer esanik asko. Une honetan Ama, Igor nire anaia, Nekane bere neskalaguna eta Adolfo eta Pili (beren bi adiskide) noiz etorriko zain nago. Datorren ostegunean iritsiko dira, Jainkoa lagun, eta hantxe egongo gara haien zain, segurutik furgoneta handi batekin, 15 pertsonentzako lekua daukan batekin, hain zuzen.

Hemen, Dominican University honetan, azken astean sartu gara. Hainbeste azterketa eta aurkezpen eta 'essay' idatzi eta prestatu beharrak ez dit eman aisialdirik asko. Gehituz gero nire joera naturala gero eta beranduago oheratzekoa, hortxe daukazue nire oraingo nekearen arrazoi multzoa. Oporraldia behar dut, hortaz seguru nago. Ea familia datorrenean erlaxatzeko modurik ote daukadan!

Ez dakit oraindik zer nolako 'notak' izango ditudan, baina onak izatea espero dut. Oso jende gutxik omen dauka hemen nire maila. Horrek ez du esan nahi nirea ona denik, hemengo gehiengoarekin alderatuta hobea, besterik ez. Eta hori ez da inola ere zaila. Jende gehienak 'borrokatu' egiten du bere ingelesarekin eta oso-oso jende gutxik lortzen du naturaltasuna ematea bereari.

Atzo, afaltzen ari ginen bitartean (arratsaldeko 5:30tan!), anaia jubilatuetako batzuekin hitz egin genuen asoziatuak gure komunitateetan bizitzeari buruz. Ideia ez zitzaien gaizki iruditzen, baldin eta asoziatuak 'male' (gizon) badira. Esan genienean bazegoela emakume bat bizitzen Honduraseko gure komunitatekieekin batera, asoziatua ere izan gabe, harrituta geratu ziren, pentsatuz bezala ea ez ote ginen adarra jotzen ari. Hala ere, zaharrak izan arren, oso-oso zabalak dira gauza gehienetan eta horrek atseginago bihurtzen ditu nire begietan.

Venetian Night

Izen hori hartzen du azken 48 urteotan Chicagon egin izan duten jaiak. Jai horretan, nire irakasle batek esan zuenez, milaka jende pobrek ikusten du lehorretik zelako aberatsak diren ontziak dituztenak. Izan ere, eta argazkian ikus daitekeenez, egun horretarako atondutako ontziak eta yateak pasatzen dira 600.000 pertsona baino gehiagoren aurretik. Jende hau guztia 'Lakefront' inguruko parke ikaragarri handi batean, Grant Parkean egoten dira, belarrean etzanda, nork bere aulkitxoekin, kandelekin, afaltzen... Esan daiteke ontzien 'parade' hori aitzakia baino ez dela udako arratsalde atsegina pasatzeko. Badirudi, gainera, gau horretan alkohola edan daitekeela agerian, hainbat jendek txanpaina, ardo zuria eta garagardoak edaten baitzituen.

Jaia kontzertu batekin hasi zen, dena musika espainiar eta latinoaz, Mexikoko zuzendari gazte famatu batek zuzendua eta Frank O. Ghery-k egindako antzestoki eder horretan. Gero, esan bezala, ontzien parada. Eta azkenik, eta lakuko kai batetik, ikaragarrizko su artifizialak. Irratia eramanez gero, suek segitzen zuten musika-erritmoa entzun zitekeen. Eta hainbeste jenderentzat dela jakinik, neurririk gabe gastatzen dute dirua. Emaitzak bistan daude!

Hainbeste jende elkartu zela-eta, gauzatxo bat komentatu nahi nuke. Beti bezala, jende gehienak ingelesez hitz egiten zuen. Eta beti bezala, 6 edo 7 elkarrizketatik bat-edo gaztelaniaz zen. Baina hainbat jenderi entzun nion polonieraz hitz egiten. Kontutan hartu behar da Chicago munduko bigarren hiri poloniarrik handiena dela, milioi bat 'Polish' bizi omen baita hiri santu honetan. Esan nahi dut hobeto ulertu nuela AEBren 'melting pot' izaera, arraza eta jatorri guztietako jenderen nahasketa baino ez baita. Eta hori aberasgarria da, batez ere ikusten duzunean ikasi dutela elkarrekin bizitzen. Jende gehienak, oso desberdinak izaki, ederki onartzen ditu besteak, nahiz eta hainbat eremutan kontrakoak izan. Nahi nuke nik horretako zerbait ikasiko bagenu denok!

Let's keep it!

Bizia aurrera doa hemen, kontatzeko gauza handirik ez badago ere. Txintxo-txintxo bagoaz klasera egunero, goizeko 7:30tan irtenda, 8:30tan hasten baitira klaseak. 40 minutu inguru izaten da bidaia. Gaur, zenbait kidek bere azken klaseak hartu ditu, beraz, zenbait argazki egin ditugu eta elkarri eman helbideak eta abar. Orain klasera joan behar dut. Jarraituko dut geroago.

Geroago hori hurrengo eguna da, barikua. Amaitu ditugu aste honetako klaseak eta gurekin izan diren ikasle batzuk doazenez, argazkiak atera dizkigute. Hemen ondoan doa nire klasekoen irudia. Gizon lodikote hori (ni ez naizena) poloniarra da, baina 14 urtez egon da bizitzen Chicagon. Entzun beharko zeniokete hitz egiten! 'Broken English' deitzen diote berba egiteko modu horri.

Atzo ezagutu nuen Belizeko lehen viatortarra izatera doana (nire urtebetetze egunean, abuztuaren 6an, botoak egingo ditu Belizen bertan), Moises Mesh. Maia alde guztietatik, hitz egiten erakutsi ez bazioten ere. Irakaslea da eta nobiziadoa egiten egon da hemen, Milwakee-n (Chicagotik iparraldera). Tipo jatorra iruditu zait. Bere lehen hizkuntza gaztelania delakoan nago. Ingelesa bere bigarrena. Eta kreole hirugarrena (maia, zoritxarrez, ezin da sartu zerrenda honetan). Biok batera joan ginen antzerki musikala ikustera hemengo parrokiara : "The King and I". Seguru aski gogoratuko duzue Yul Briner ospetsuak errege asiarraren papera hartzen zuen filme hura. Ba, parrokiako jendeak, orkestra eta guzti, azken 36 urteotan prestatu ditu era honetako antzerki musikalak. Oso luzea izan zen (3 ordu inguru), baina gustura ikusteko modukoa.

Asteburu honetan badut asmoa "Venetian Night' izeneko su artifizialetara joateko. Larunbat gauean izango dira eta, aldatu ez badira hiru urtetik hona, benetan merezi du: lakuaren inguruan eta musikarekin batera, espektakulu ikusgarria izaten da. Eta igandean, ea ikusten dudan musikako 'show'ren bat, badaude-eta ikustoki ireki piloa, sarreran hitz magikoa dutela: 'FREE'.

Kontauko deutsuet.

Let's go to the movies!

Gaur Chicago 'Downtown' (hirigunea) joan gara. Duela hiru urte, lehenik egon nintzenean, lanean ari ziren "Millenium Park" izenekoa eraikitzen. Gaur, Saint Viator Parrokian aparkatu ondoren, "EL" delakoa hartu dugu ('ELevated Train') eta erdialdera joan gara, 'Loop' ('Bihurgunea' ) izeneko ibilbidea egin, etxeorratz ikaragarrien artean, eta parke horretara heldu gara azkenean. Hitzik gabe geratu naiz. Lehenengo, bi zutabe handi, kristalezkoak-edo, ura dariela goiko aldetik eta aurpegi batzuen proiekzioak erakusten dituztela; ume piloa zebilen azpian goitik zetorren uretan bainua hartzen, edo dutxa -egun beroa izan da eta ondo zetorren freskura hori. Ondoan duzue irudi bat.

Gero, piska bat gorago joan eta, lorategi zoragarri batzuetatik pasatu eta berehala, 'Bilbon gaozak!' . Horixe pentsatu dugu, Frank O. Ghery-k diseinatutako aire zabaleko antzestoki ederra ikustean. Ondoan baziren frantsesez ari ziren emakume batzuk eta "C'est comme le musée de Bilbao" esaten entzun diegu. Egia esateko, ez dago munduan Bilboko Guggenheim bezalakorik (Bilbon dagoelako), baina ingurune honetan, benetan, sinestezina egiten da obra hau. Ondoan dauka halako suge moduko zubi bat, beste parke batekin lotzen duena eta hori ere, ederra.

Gero, oinez ibili gara 'Magnificient Mile' izeneko pasealekutik barrena, erosketa batzuk egin eta 'EL' berriz hartuta, automobila utzi dugun lekura. Baina automobila hartzera joan garenean, ezusteko desatseginarekin egin dugu topo. Lanean ari ziren langile latino batzuk eta gure kotxeak oztopo egin izan die egun osoan zehar. Barkamena eskatu diegu haiei eta parrokiako viatortarrei eta etorri gara Arlington Heights-era. Bertan, eta eguna borobiltzeko, 'The Island' filma ikusi dugu zinean. Ez dakit Euskal Herrira heldu den, baina niri, behintzat, gustatu egin zait: 2020 urtean gizakiak klonatu egiten dira, 5 milioi dolar ordaindu eta gero. Eta klon bik ihes egiten dute. Esandakoa, gustatu egin zait. Bihar gehiago.

I got caught by the police

Klaseko bigarren egunean, Arlington Heights-eko gure etxera itzultzen ari ginela eta oraindik oso hurbil 'Dominican University'-tik, ez nintzen konturatu eta, dirudienez, gehiegi zapaldu nuen azeleradorea. Muga 30 milia izanik (48 km/h), ni 45 milia/h abiadura neraman (72 km/h). Polizia automobilak halako seinale berezi batzuk egin zizkidan eta nik aparkatu egin nuen albo batean. Badator ofiziala -gazte samarra- eta dokumentuak eskatu dizkit. Nik nazioarteko gida-baimena eta pasaportearen kopia eman eta berak itzuli. Eta orduan, galderak: 'Are you Fathers?' (!) Eta nire erantzuna: 'No, we are Brothers, from the Viatorians'. Orduan berak: 'Are you going to Arlington Heights?' (!) Eta nik: 'Yes, that's it'. Beraz, bazekien ia dena gutaz, matrikulagatik, suposatzen dut. Baina, horretaz aparte, bazirudien viatortarren ikasle ohia-edo balitz bezala... xehetasun gehiegi zekizkien eta matrikulatik atera ezin zitezkeenak.

Azkenean barkatu egin zigun isuna (70$ edo gehiago). Handik aurrera, ez duzue ikusiko beste inor hainbesteko arretaz gidatzen duenik inguruotan. Kontatu egin genien hemengo anaia zaharroi eta denak hasi ziren: 'Don't speed, don't speed. It's just too risky!' Eta horrelakoak. Enfin!

Eta hasi naiz ezer esan barik gure ikasketa lekuaz eta mailez. Oraintxe zuzenduko dut hori. Gure eskolak 'ELS' dauka izena eta AEBko leku askotan dauzkate sukurtsalak. Chicago inguru honetan 'Dominican University' delako unibertsitate pribatuan dauzkate gelak. Izatez, unibertsitatearen adartzat jotzen dute. Lehen egunean 'placement test' delakoa egin behar izan genuen, jakiteko zein mailatan eta ze klasetan jartzen gintuzten. Nahiko egun astuna egin zitzaigun, batez ere niri, gauza gehienak banekizkielako aurrekoan egon nintzenetik. Eta hurrengo egunean, berriz, esan ziguten emaitza. Ni 110 mailan jarri naute, 'masters' izeneko lehena (beste bi baino ez dago hortik gora, 11 eta 112, baina ikasle bat baino ez dago 111 mailan eta inor ez 112an -eta 100dik gora dira ikasleak).

Lekua zoragarri polita da, pelikuletan agertzen diren unibertsitate amerikar eder horien tankerakoa. 40'ko bidea daukagu automobilez hara heltzeko (eta automobilez joan behar, Herri honetan ez baitago ia zerbitzu publiko ganorazkorik). Bertan hainbat herrialdetako ikasleekin elkartzen gara, baina ELSn, batez ere, Asiako jendea dago: japoniarrak, taiwandarrak, hegokorearrak, baita thailandarren batzuk ere... Ez nire klasean, baina J.J.renean, denak dira Asiarrak bera eta frantses bat kenduta. Nahiko zaila egiten omen zaio haien ingelesa ulertzea...

Eta gaurkoz, nahikoa. Hemen behean sakatuta mezuak idatzi ditzakezue, horrela jakingo dut baten batek irakurtzen duela blog hau!

I am here!

Sentitzen dut hain berandu ibili izana, baina Internet ez dabil etxe probintzialean eta asteburua pasa arte ez dute martxan jarriko. Anaiari idatzi ahal izan nion eta gero bertan behera geratu zen. Hona hemen anaiari idatzitakoa:

Bidaia ederto. Leihoaren ondoan tokatu zait, eta hori ia ondo dago. Hasieran bazirudien kalefakzioa piztuta zegoela, baina hegaldatu garenean normal jarri da (hitz egiten ari naiz Londonetik Chicagora bidaiaz, ez Bilbotik Londonera). Hegazkina ordubeteko atzerapenez atera da, zergatik ez dakit. Barruan, 18 kanal dauzkazu aukeratzeko, aurre-aurrean duzun telebistatxo pertsonalean ikusteko. Gero, Ingalaterra, Kornualles eta Irlandako hegoaldea ikusi ditut leihatilatik, nahiko ondo. Gero itsasoa, siesta eta pelikula eta gero Ternua ikusi dut (Terranova), Quebec, Ontario, Lake Huron, Lake Superior, Michigan estatua, Lake Michigan eta Chicago. Por zierto, lurreratu baino lehen, hainbat buelta egin ditugu Chicago gainetik, baina ez Chicago "downtown"-etik (pena!).

J.J. (Garcia, ez Egilaz) egon da itxaroten, baita John Eustice, guri bisitan etorri zitzaiguna eta Chris ?, nobizio izatera doan bat, 37 urtekoa. Ekarri egin gaituzte amak ezagutzen duen "Provincial Center" delakora eta afaltzera joan gara. Han hainbat aurpegi berri (zahar) ikusi ditut eta asko gogoratzen ziren nitaz eta amaz. Monjak ere bisitatu ditugu, eta ama egon zaneko 5 monja egon dira, eta ederto gogoratzen zuten bera.

Eman digute honez gero automobila eta bihar bertan joango gara unibertsitatera matrikula formalizatzera. Orain hemen arratsaldeko 20:00 h dira, baina horko 03:00 h. O sea ke, nekatuta nago oso. Suposatzen dut telebista ikusiko dudala pixka bat eta ohera joango naizela. Eman goraintziak hortik!

Hortik aurrera, berriz, logurarekiko borroka etorri da eta erritmo pixka bat hartzea. Unibertsitatera nola joan ondo gogoratzen nuen eta gogoratzen ziren nitaz, bai irakasleak, baita "staff"ekoak ere. Matrikula eginda, esan beharra daukat Harry Potter-en azken liburuaren argitalpena gauerdi horretan izatekoa zela, eta bazter guztiak nahastuta agertzen ziren hori zela-eta. Hainbat ume eta ez hain ume ikusi ditugu Harry Potter-en liburuetako pertsonaien gisara, eta hurrengo egunean (atzo) liburudenda batera joanda, ilara luze bat zegoen liburua erosteko. Aldez aurretik erreserbatuta, noski... Zoramena!

Guk ez genuen erosi, itxaroten argitalpen merkeagoa laster batean aterako dela (deskontu guztiak kontuan hartuta, $22 inguru ateratzen zen), baina bai joan ginen "Fantastic 4" filmea ikustera. $6.5 bakoitzaren sarrera eta jarlekuak ez Euskal Herrian bezain erosoak, inondik ere. Alboan umetxo batzuk, pelikula ikusi baino, filmatzen ari zirela itxuran, hots-banda eta guzti. Baina gustura azkenean.

Gaur mezatara joan gara St. James parrokiara. Gimnasio batean egiten dute meza, parrokian (eta ez da txikia) ez direlako denak sartzen. Kalkuluak eginda, 600dik gora egon garela esango nuke.

Eta orain, hemen, Arlington Heights-eko liburutegi publikoan. 75.000 biztanleko Chicagoko "suburb" horietako bat izanik, ez dut uste halako liburutegi handirik topa genezakeenik Euskal Herri osoan. Interneteko sail honetan, 50 ordenagailu daude, esaterako. Eta igandea izan arren, dena dago zabalik, baita liburutegi hau ere... Ez dirudi oporrak hartzen dutenik...

Hurren arte.

P.S.: argazki gehiago ikusi nahi izanez gero, jo http://www.flickr.com/photos/fray/sets/604616/ helbidera

I am leaving!

Maletak betetzen nabil eta larregi ditudala eta zerekin bete gitxi konturatu naz, berandu baina. Egia esateko, ez dot euki gogo handirik, baina aldez aurretik prestatuta egonda, goiari eutsi behar. Goizeko 09:55tan hegaldatuko da nire hegazkina Londresera eta handik Chicagora, hango 15:45tan heltzeko (12 orduko bidaia izanda be, 5 ordukoa izan balitz moduan ibili behar!). Han egongo dira nire anaiak zain, "Provincial Center" delakora eroateko eta hurrengo eguna zelabait prestatzen hasteko. Argazkiren bat atara eta jarriko dot hemen, zelan topatzen badot, behintzat.